5 Redenen Waarom "The Adventures of Priscilla" Zo Memorabel Is

Het gaat over drie drag queens die in Australië een roadtrip maken door de outback om een performance te geven. Ze dopen hun bus 'Priscilla'. Maar op het platteland komen ze in aanraking met homofobie. De film is ondertussen een cultklassieker. Dit zijn 5 redenen waarom de film zo memorabel is, en dat is niet altijd op een positieve manier.

Regisseur Stephan Elliott is er in geslaagd om op die manier bepaalde thema's bij een groter publiek te krijgen. Zo is de film vrij komisch tot een scène waarbij de drie hoofdpersonages stoppen in een klein dorpje en niet mogen eten in een bepaald restaurant omwille van hun geaardheid. Stephan Elliott maakte het zelf mee toen hij zich als 20-jarige buiten Sydney waagde. De regisseur omschrijft het als volgt: op het begin van de film mag je de personages uitlachen. Ze zien er vrij vreemd uit. Daarna kan je niet anders dan met hen mee te beginnen voelen.

In de jaren negentig was het nog zeer moeilijk om een LGBTQ+-film gemaakt te krijgen. Vooral de casting was geen eitje. Veel agentschappen die acteurs vertegenwoordigden zagen het spelen van homoseksuele personages dan ook als carrièremoord, tenzij die personages bol stonden van de stereotypes, wat gebruikelijk was in de jaren negentig. 'Priscilla' bewees het tegendeel.

Hugo Weaving werd de elf Elrond in Lord of the Rings en Terence Stamp mocht slechterik van Superman blijven. Voor Guy Pearce was het dan weer een serieuze carrièreboost: hij was ervoor nog acteur in soapseries zoals Neighbours en Home and Away. Na Priscilla verscheen hij in klassiekers zoals L.A. Confidential en The Hurt Locker. Hij speelde bovendien de hoofdrol is de doorbraakfilm van Christopher Nolan: Memento.

Het is zeer moeilijk om stil te zitten bij de discosoundtrack van The Adventures of Priscilla, The Queen of the Desert. Ons favoriete muzikale moment? Het stukje opera van Verdi bovenop de bus. Misschien is die scène wel de reden waarom de film de Oscar voor beste kostuums won.

Bepaalde scènes zijn tegenwoordig not done. Zo word een Filipijnse vrouw niet alleen stereotiep (ze is een postordervrouw en een seksverslaafde stripper), maar ook vrouwonvriendelijk afgebeeld. Verder worden er op de kap van vrouwen nog wat zwartgallige moppen gemaakt die niet iedereen zal kunnen smaken. Niet iedereen heeft het dus gevonden voor de zwarte humor van de film.

Alle negatieve commentaren ten spijt, is de film meer dan twintig jaar later nog altijd een leuke ervaring die je meekrijgt in het feestgedruis. Je zal de manier waarop de hoofdpersonages elkaar verbaal aanvallen eindeloos kunnen citeren. Deze film neemt geen blad voor de mond en dat is iets wat we misschien meer nodig hebben.