Dit is de verse vis op Theater Aan Zee

Podiumkunsten

Door de aderen van Theater Aan Zee stroomt, zoals altijd, vers jong podiumtalent. Als je nog twijfelt over wat je op het Oostends theaterfestival moet gaan bekijken is hier een greep uit het aanbod.

Van wandelen naar boiten: ‘Farmer Train Swirl - Étude’ van Cassiel Gaube

Cassiel Gaube haalt inspiratie uit wandelen en hoe de danspassen van de housemuziek deze onbewust ritmische bewegingen de zijne heeft gemaakt. Verwacht natuurlijk geen boenkmuziek, maar eerder een bewegingsexperiment.

Belg worden: ‘Shiraz, tell me about the revolution?’ van Farbod Fathinejadfard

Deze solovoorstelling gaat over de plekken waar Farbod Fathinejadfard is opgegroeid. Eerst Iran, dan België. Hij haalt beide politieke systemen bewust door elkaar zodat hij niet alleen over zichzelf iets vertelt, maar ook over ons.

Waar of niet waar: ‘Who’s Afraid of Virginia Woolf’ van Imke Mol, Naomi van der Horst, Flor Van Severen & Mitch Van Landeghem

Dit iconische stuk wordt twee keer gespeeld door verschillende gezelschappen: één keer in de normale versie door compagnie de KOE, de andere keer door een groep net afgestudeerde theaterstudenten. Het stuk gaat over een professor en zijn vrouw die vreemde spelletjes met elkaar spelen vanuit hun verbitterde relatie. Als publiek weet je niet meer wat waar is en wat niet. Verwacht van de herwerking van de afgestudeerde KASK-studenten geen traditionele versie: het twijfelachtige spel wordt nog verder doorgetrokken, tot je zelf niet meer weet wanneer de acteurs zichzelf spelen of niet.

Zwaar om dragen: ‘Anne meets Jeffrey’ van Emma Berentsen

Emma Berentsen probeert om in haar performances te praten over thema’s waar we normaal niet zo gemakkelijk over praten met een autobiografische twist. In deze gaat het over de verkrachting van ‘Anne’ - de naam die Emma haarzelf die avond gaf - door ‘Jeffrey’. Zeven jaar na datum, ontmoet ze hem bewust weer.

Jong Muziek

Om te bewijzen dat Theater Aan Zee meer dan theater is, reikt TAZ de Jong Muziekprijs uit. Vorig jaar mocht Vito die in ontvangst nemen. Of Vito ook américain préparé op zijn stuutjes smeert weten we niet, maar op zijn muziek ligt alvast een dikke laag americana. Iets gelijkaardigs zit er dit jaar niet tussen, maar dat maakt het niet minder kwaliteitsvol.

Ventilateur

Wie ‘t zeetje zegt, zegt uitwaaien. Wie uitwaaien zegt, zegt misschien ook Ventilateur. Deze Brugse band maakt instrumentale post-rock, jazz, math rock en alles daartussen.

Chibi Ichigo

Deze hiphopper heeft nu twee singles, maar kon wel al op de aandacht rekenen van o.a. Red Bull Elektropedia en Charlie magazine. Haar teksten zijn vooral in haar moedertaal: het Russisch. Maar als je goed luistert, komt er af en toe een Nederlandstalig zinnetje tussen.

Ratmosphere

Fout is hip. En Ratmosphere brengt altpopmuziek met fuzzy gitaarsolo’s en smeuïge synthesizerbaslijntjes die in een vorig leven wel eens de achtergrondmuziek vanRon Jeremygeweest kunnen zijn.

Brik Tu-Tok

Nu al het meest bevreemdende concert van TAZ. Theatermakers Linde Carrijn en Maxim Stormscreëren een wereld waarin ze in gekke kostuums het ravijn tussen muziek, non-muziek en theater en kunst overbruggen.

Pompelmoes

Veel is er over deze band nog niet bekend, behalve dat we popmuziek met vleugjes folk en jazzimprovisaties mogen verwachten.

Jacobin

Donker, atmosferisch, filmisch, maar wel een licht aan de horizon. Deze elektronische muziek ontkomt eigenlijk aan een beschrijving. Gewoon meemaken.

Bolt Ruin

Donker, atmosferisch en ditmaal blijft het donker. Bolt Ruin mengt elektronica met organische samples en instrumenten die worden vervormd en door de vleesmolen worden gedraaid. Denk aan een angstaanjagende horrorsoundtrack.

Ellen Steegen

Voor psyche-cholische (dat is melancholisch en psychedelisch tegelijk) pop van dromerig tot plezierig, één adres:Ellen Steegen (of Homegirl zoals ze eerst heette). Wie herinnert er zich nog Melody’s Echo Chamber? ‘t Klinkt zo. En dat is een compliment!

31 juli 2019